In de zolderkamer van een statig herenhuis in Gent werd een studio gecreëerd—een nieuwe leefruimte onder het schuine dak. Om deze plek van voldoende licht, zicht en ruimtelijkheid te voorzien, werd een royale dakkapel toegevoegd, in dialoog met de bestaande dakkapel zonder te identiek te willen zijn.

De opgave van dit project lag niet in het louter toevoegen van ruimte, maar in het zoeken naar een juiste verhouding.

De nieuwe dakkapel werd bedacht als een evenwichtig tegengewicht: ingetogen in vorm, maar genereus in schaal. Waar de bestaande kapel verhalend en ornamentaal is, toont de nieuwe zich als een open kader—een breed venster op de stad. Samen vormen ze een tweeluik: oud en nieuw, gesloten en open, sculpturaal en stil.

De rest van de studio werd bewust eenvoudig gehouden, met zachte materialen en heldere lijnen die de aandacht naar het licht trekken. Zo ontstaat er een leefruimte die niet alleen functioneel is, maar ook een plek biedt voor reflectie—onder een dak dat spreekt in twee stemmen, elk met hun eigen toon.