Een industriële loods werd hertekend tot een creatieve werkplek voor de recuperatie en herwerking van oude meubels. De loods is eigendom van een tweedehandsbedrijf, waar hergebruik niet alleen praktijk maar filosofie is. De architecturale ingreep vertrok dan ook vanuit datzelfde principe: maximaal behoud.

De loods werd benaderd als een groot plein—een open kader waarin verschillende activiteiten naast en door elkaar kunnen bestaan. Er is ruimte voor workshops, lezingen, spontane ontmoetingen en maakprocessen. Het open karakter laat zich flexibel lezen: vandaag een werkplek, morgen een podium, dan weer een vintage markt etc.

In de ruimte werd een 'vitrinekast' opgetrokken uit betonsteen als een soort rariteitenkabinet—een robuust object dat sculpturaal aanwezig is, de ruimte opdeelt en tegelijk functioneel is in gebruik. Vanuit deze U vorm vertrekken rails met gordijnen die de omliggende ruimtes afbakenen, dan weer samenbrengen.

De structuur blijft herkenbaar, maar de blik erop is veranderd—van opslag naar omgeving voor creatie, ontmoeting en transformatie.